CANAN TOLON (1955-)

423 sayfa. 24x31 cm
Canan Tolon canlı malzemeleri çalışmalarına katarak, yaratıcı sürecin aktif bir arabacısı olarak suyun potansiyelini ortaya çıkarır. Suluboya ile çalışan bütün sanatçılarda olduğu gibi suyun malzemeleri dönüştürme konusundaki öngörülemez ve sihirli kapasitesinin farkına varır. Tuval üzerinde çimen yetiştirmek yerine metal ve demir levhaları suyla ıslatarak korozyona uğratır ve bunların paslanmalarını, oksitlenmelerini ve başka yüzeylerde leke bırakmalarını sağlar. Bu sayede doğal kimyasal reaksiyonlardan doğan parlak renklerin tesadüfi görsel hareketleri ortaya çıkar. Yer çekimi de bir başka önemli faktör olarak kendini gösterir; Tolon genellikle yerde çalışır ve böylece bütün malzemeleri aynı düzeye indirir. İmge çizmektense, bu maddi dönüşümlerin izini çıkartmak amacıyla organik süreçleri koordine eder. Bu sürecin ilginç bir örneği, İtalyan soyut sanatçı Alberto Burri’nin 1950’lerde yaptığı ve bir seri panodan oluşan “Le Crette (Erezyonlar) adlı işidir. Burri, üzerine kil yaydığı.